Autor: ks. Brian Harrison O.S.
Źródło: One Peter Five
Oświadczenie o przystąpieniu do pracy na rzecz wspólnej komunii eucharystycznej podpisane w Lund przez papieża Franciszka i przewodniczącego Światowej Federacji Luterańskiej (której, nawiasem mówiąc, członkami są m.in. wspólnoty wspierające aborcję i homoseksualne „małżeństwa”), jest ogromnie niepokojące. W związku z tą sytuacją należy pamiętać o następujących kwestiach:
1. Luteranie nie wierzą w Ofiarę Mszy św. (Luter we własnej osobie stale i jadowicie przeklinał ją jako diaboliczną obrzydliwość). Ta niewiara została potępiona nieomylną anatemą przez Sobór Trydencki (DS 1751-1759 = Dz 948-956) – wyrok został uroczyście potwierdzony przez papieża Pawła VI w jego Wyznaniu wiary Ludu Bożego z 1968 roku.
2. Luteranie nie wierzą w transsubstancjację chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. To zaprzeczenie również zostało uroczyście potępione anatemą przez Trydent (DS 1652 = Dz 884). Ponownie Paweł VI potwierdził ten punkt wiary w encyklice Mysterium Fidei z 1965 roku i w Credo z 1968.
3. Luteranie wierzą że Ciało i Krew Chrystusa stają się obecne pod postacią chleba i wina, ale jest to tego rodzaju obecność, która ustaje w momencie zakończenia rozdawania Komunii św. Nauczanie potępione anatemą przez Trydent (DS 1654 = Dz 886), a także ponownie przez Pawła VI w Mysterium Fidei i Credo z 1968.
4. Co logicznie wynika z powyższych, luteranie odrzucają przechowywanie konsekrowanych Hostii w tabernakulum po Mszy św. Zostało to potępione anatemą przez Trydent (DS 1657 = Dz 889), a także ponownie przez Pawła VI w Mysterium Fidei i Credo z 1968 roku.
5. Z podobną konsekwencją, luteranie odrzucają adorację eucharystyczną poza Mszą św. i eucharystyczne procesje. Potępione anatemą przez Trydent (DS 1656 = Dz 888), a także ponownie przez Pawła VI w wyżej wymienionych dokumentach.
Wśród co najmniej pięciu anatem przeciwko luterańskim herezjom dotyczącym Eucharystii, Sobór Trydencki nie potępił idei interkomunii z braćmi odłączonymi. Ale to tylko dlatego, że pomysł o jej rozważaniu byłby tak odrealniony i całkowicie nie do pomyślenia w tamtym czasie, że w zasadzie… nikt z obu stron nawet o tym nie myślał, a tym bardziej nie proponował.
Niemniej interkomunia z luteranami (i innymi protestantami) jest w rzeczywistości surowo zabroniona przez Kodeks Prawa Kanonicznego. W orzeczeniu, które jest jasno i nierozerwalnie połączone z Prawem Bożym o ważności przyjmowania Ciała Chrystusa w sposób godny (1 Kor 11,27-30), kanon 844, §4 orzeka że, nawet w niebezpieczeństwie śmierci, chrześcijanin, który nie jest katolikiem, nie może przyjąć Komunii św., chyba że „odnośnie tego sakramentu wyrazi wiarę katolicką”.
Dlatego słowa i czyny papieża Franciszka, których byliśmy świadkami w Szwecji, nasuwają wiele, poważnych pytań. Dla mnie są one nie do pojęcia. W jaki sposób mogą znaleźć ujście przed oskarżeniem o zdradę naszej wiary w odniesieniu do najważniejszej tajemnicy katolickiego kultu?
Tłumaczenie: Piotr Błażejczak