Tłumaczenie: VRS (https://nondraco.wordpress.com/2016/10/05/don-pietro-leone-nowa-religia-1/)
Źródło: https://rorate-caeli.blogspot.com/2016/10/the-new-religion-gnosis-and-corruption.html
Część 1 | Część 2 | Część 3 | Część 4
Wstęp
Treść Wiary jest niezmienna i nieomylna i, jak naucza Pierwszy Sobór Watykański, może rozwijać się przez stulecia jedynie w zakresie jasności i głębi swojego wyrazu. Jednakże, w ostatnich latach, zauważyliśmy jak torują sobie drogę do Magisterium doktryny, które nie stanowią ani wyjaśnienia, ani głębszego zrozumienia [prawd] Wiary, lecz raczej są nowymi doktrynami, albo faktycznie albo w zakresie tendencji, zgodnie ze śmiercionośnym programem modernizmu.
O co chcielibyśmy teraz zapytać, jeśli chodzi o owe doktryny, to czy przedstawiają one jedynie zniekształcenia lub zafałszowania odpowiednich artykułów Wiary, czy też, wraz z Nowym Rytem Mszy, Nowymi Rytami wszystkich sakramentów, Nowym Kodeksem Prawa Kanonicznego, Nowym Brewiarzem, Nowym Katechizmem, Nową Ewangelizacją, nową moralnością i duchowością, którą żyją i którą głoszą duchowni, nową rozluźnioną dyscypliną w Kościele (w zakresie reguł zakonnych i ubioru duchownego), nie tworzą jako całość razem Nowej Religii. (…)
I
GNOZA U POCZĄTKU CZASU
Wielki argentyński teolog Don Julion Meinvielle pisze: ‘w ludzkich dziejach istnieją dwie zasadnicze drogi myślenia i życia: jedna jest katolicka i stanowi Tradycję otrzymaną od Boga za pośrednictwem Adama, Mojżesza i Jezusa Chrystusa, druga jest gnostycka i kabalistyczna, żywi się powszechnym błędem narodów, pogaństwem i apostazją, najpierw w judaizmie, a potem w samym chrześcijaństwie.”
Pierwszym z tych wielkich systemów myśli i życia jest zatem Wiara katolicka (razem ze swym przedchrześcijańskim okresem), a drugim jest Gnoza. Pierwsza jest jedyną prawdziwą Wiarą i Religią. Druga, w takim zakresie, w jakim tworzy spójne ciało doktryn rozpowszechnianych, w takim zakresie w jakim, w końcowej analizie, jest ateistyczna i jest co do istoty sprzeciwem wobec jedynej prawdziwej Religii, może zostać opisana jako Anty-Religia, czy też jako Anty-Religia par excellence.
Jak definiujemy Gnozę? Słowo ‘gnoza’ pochodzi z greki i oznacza ‘wiedzę’. Jak zobaczymy wiedza ta jest rozumiana jako forma tajemnego poznania skierowanego na samoubóstwienie człowieka.
Gnoza, odwieczny przeciwnik Wiary katolickiej, po raz pierwszy ukazała się między ludźmi w wydarzeniu zwanym jako Grzech pierworodny. (…) Grzech pierworodny był zawsze rozumiany i nauczany przez Świętą Matkę Kościół jako rzeczywiste wydarzenie, w którym uczestniczyła pierwsza ludzka para – Adam i Ewa. Był to grzech pychy i nieposłuszeństwa Bogu, spowodowany zwiedzeniem przez Diabła w postaci węża: czyn, który jako popełniony przez przedstawicieli całości ludzkości, sprowadził nieszczęście nie tylko na nich samych, lecz także na całą ludzkość. Wydarzenie to stanowi jednocześnie paradygmat Gnozy.
Po pierwsze, widzimy że Gnoza jest oparta na negacji Bożego Objawienia, negacji Słowa Bożego, to jest, że następstwem spożycia zakazanego owocu będzie śmierć. Z tego powodu może zostać określona jako heretycka, nawet jeśli nie jest heretycka w typowym i formalnym znaczeniu zaprzeczenia dogmatowi Wiary (…)
1) Teologia gnostycka
Cechą główną gnostyckiej teologii jest monizm. Powód ku temu jest prosty: jeśli człowiek może stać się Bogiem poprzez swoje własne wysiłki, człowiek musi mieć udział w Boskiej naturze: człowiek i Bóg muszą posiadać jedną naturę, zróżnicowaną jedynie w zakresie stopnia i doskonałości owej natury. Teologia gnostycka jest monistyczna. Teologia katolicka jest, w przeciwieństwie do niej, dualistyczna, naucza że człowiek i Bóg posiadają dwie różne natury: naturę ludzką i naturę boską. Te dwie natury różnią się nie tylko co do istoty stopniem doskonałości, lecz że występuje tu różnica ontologiczna.
Zobaczymy teraz że główna cecha Gnozy, to jest monizm, posiada inną cechę – immanencję – albowiem jeśli człowiek i Bóg posiadają tę samą naturę, jeśli nie różnią się co do natury, to Bóg musi być wobec człowieka immamentny.
W przeciwieństwie do powyższego, katolicka filozofia i teologia nauczają że Bóg jest transcendentny wobec człowieka i zaprawdę wobec całego wszechświata: filozofia głosi że jest On absolutnie ponad i poza kosmosem, absolutnie od niego niezależny. Teologia naucza tego samego na podstawie dogmatu wyznawanego w Credo, że Bóg jest Stworzycielem i Sędzią świata: On, który stworzył świat poprzez doskonale wolny akt woli, jest również jego Panem i Sędzią, pozostaje z konieczności całkowicie od niego niezależny.
Inną cechą charakterystyczną teologii gnostyckiej jest zmienność Boga. Wedle Gnozy człowiek staje się Bogiem, zatem w pewnym sensie sam Bóg znajduje się w procesie stawania się, który oznacza że jest pewien ruch i zmienność w Bogu. Z drugiej strony, katolicka filozofia i teologia nauczają że w Bogu nie ma ani zmienności, ani ruchu, ani zmiany, gdyż Bóg jest Bytem, pełnią bytu, Czystym Aktem, w którym wszystko się urzeczywistnia. W konsekwencji zatem widzimy trzy błędy gnostyckiej teologii: wyrażony już w Księdze Rodzaju monizm w opozycji do dualizmu, absolutna immanencja w przeciwieństwie do transcendencji, zmienność w opozycji do niezmienności Boga, Czystego Aktu.
Obserwujemy w kwestii drugiego z wymienionych punktów, że doktryna absolutnej immanencji Boga jest logicznie nie do utrzymania. Dzieje się tak, gdyż idea Boga, pogłębiona przez refleksję teologiczną, jest koncepcją Istoty z konieczności transcendentną wobec świata. Jeżeli zaprzeczymy transcendencji Boga, utrzymując że jest On immanentny wobec świata, w konsekwencji zaprzeczamy Jego istnieniu. Powyższe jest prawdziwe w stosunku do pozostałych błędów teologicznych Gnozy: monizmu między Bogiem a człowiekiem oraz zmienności Boga.
2) Wiedza gnostycka
W przedmiocie tego typu poznania, poprzez które Gnoza rości sobie prawo do ubóstwienia człowieka, możemy poczynić następujące uwagi:
i) Wiedza, której dotyczy cytat z Księgi Rodzaju jest dwojakiego rodzaju: pierwszym jest poznanie jak dojść do ubóstwienia, wiedza o środkach do celów: to jest wiedza o szczególnej praktyce. Drugim rodzajem wiedzy jest cel postawiony przed Adamem i Ewą, to jest, Poznanie Dobra i Zła.
ii) (w obu wypadkach) wiedza ta jest czysto naturalna,
iii) jest ona oderwana od woli: nie jest nakierowana na wykonanie woli lub inne działanie,
iv) jest poszukiwana dla przyjemności, przede wszystkim przyjemności zmysłowej: “drzewo było dobre do jedzenia, rozkoszne dla oczu, zaś wiedza z niego jest pożądana.”
v) jest tajemna: nie jest dostępna dla każdego, ale ukryta, naprawdę rozmyślnie ukryta przez Boga, jak twierdzą, z uwagi na właściwe Mu, możliwe do podważenia, powody.
Porównajmy ową wiedzę zaoferowaną przez Diabła naszym pierwszym rodzicom z wiedzą o Bogu ofiarowaną człowiekowi przez Religię katolicką:
i) Wiedza o Bogu ofiarowana człowiekowi przez Religię katolicką również jest dwojakiego rodzaju: pierwszym jest Wiara jako taka, która stanowi środek do osiągnięcia ostatecznego celu człowieka w Niebie. Drugi rodzaj to Wizja uszczęśliwiająca, która tworzy ten ostateczny koniec. Wiedza o Bogu w obu wypadkach jest wiedzą o Trójcy Przenajświętszej, wiedzą, która, z uwagi na powyższe, nieskończenie przewyższa tą zaoferowaną Adamowi i Ewie.
ii) Wiedza owa ma charakter nadprzyrodzony: oświecenie rozumu odpowiednio przez środki Łaski i Chwały, podczas gdy, jak już powiedzieliśmy, wiedza zaproponowana Adamowi i Ewie pochodzi z porządku czysto naturalnego.
iii) Ponadto, wiedza o Bogu jest ukierunkowana na wykonywanie woli w dobrych uczynkach: aby czynić wszystko i prowadzić całe życie z miłości do Boga podczas tego ziemskiego wygnania, a na jego końcu znaleźć odpoczynek i rozkosz w Bogu, w Niebie.
iv) Przyjemność nie jest przyczyną poszukiwania tej wiedzy, lecz jest następstwem czynienia zgodnie z tą wiedzą poprzez cnotliwe życie.
v) Wreszcie, wiedza o Bogu w tym życiu, to jest Wiara, nie jest tajemna ani ukryta przez Boga, lecz została objawiona człowiekowi z poleceniem głoszenia jej całemu światu.
W konsekwencji zatem widzimy, że wiedza gnostycka jest niczym więcej niż mglistym cieniem, zwodniczym erzacem prawdziwej wiedzy o Bogu: jej przedmiotem nie jest Trójca Przenajświętsza, jej charakter nie jest nadprzyrodzony, jest ona oderwana od dobrych uczynków, pożądana dla przyjemności oraz fałszywie przedstawiana jako Prawdziwe Dobro.
3) Gnostycka moralność
Zbadajmy na koniec moralność gnostycką ukazaną w cytacie z Księgi Rodzaju, porównując ją do katolickiej teologii moralnej.
i) Określiliśmy Gnozę jako system samo-ubóstwienia. Jako taki znajduje się ona w opozycji do chrześcijaństwa, które uczy że przebóstwienie człowieka pochodzi wyłącznie od Boga.
ii) Pierwszy z rodzajów ubóstwienia polega na przemianie człowieka w boga poprzez utratę jego tożsamości, drugi na jego udziale w Bogu z zachowaniem tożsamości.
iii) W pierwszym człowiek czyni siebie bogiem: bez Boga, w miejsce Boga oraz na przekór Bogu (św. Maksym Wyznawca w odniesieniu do grzechu pierworodnego). W drugim człowiek zostaje przebóstwiony poprzez uniżenie się przed Bogiem.
iv) Pierwsze przychodzi poprzez naturalne wysiłki, drugie – poprzez nadprzyrodzoną łaskę Bożą.
v) Pierwsze jest formą samostanowienia, drugie jest ustanowione przez Boga.
vi) Pierwsze ma początek w wiedzy naturalnej i, jak w przypadku każdej takiej wiedzy, jest kierowane i podporządkowane podmiotowi i absorbowane w nim. Drugie pochodzi od wiedzy nadprzyrodzonej, której podmiot musi się poddać, poświęcając swój rozum Prawdzie absolutnej.
vii) Jak już powiedzieliśmy, gnostycki rodzaj wiedzy jest oderwany od dobrych uczynków. Katolicki rodzaj wiedzy jest z istoty na nie ukierunkowany.
viii) Pierwszy jest motywowany przyjemnością, drugi miłością.
ix) Pierwszy jest dostępny tylko dla elit, drugi – dla wszystkich ludzi.
Podsumowując, pierwszy cechuje pycha i egoizm, drugi – pokora i poświęcenie. W skrócie, można powiedzieć że Gnoza jest Egoizmem podniesionym do rangi religii.
Gnoza pozwala człowiekowi na bycie w pewnym sensie jak Bóg, to jest w wykonywaniu swojej wolnej woli w taki sposób jak tylko pragnie, jednak za cenę wiecznego szczęścia. Z drugiej strony, Wiara katolicka pozwala człowiekowi by stał się jak Bóg, wykonując swoją wolną wolę w harmonii z porządkiem ustanowionym przez Boga: porządkiem obiektywnej Prawdy i Dobra, w celu poznania i umiłowania Boga tu na ziemi i następnie – w Raju.
W Ogrodzie Edenu są dwa drzewa: Drzewo poznania Dobra i Zła oraz Drzewo Życia. Aby spożywać z pierwszego drzewa konieczna jest pycha, by spożywać z drugiego – poświęcenie. Pierwsze przedstawia Gnozę – odwieczną rywalkę Wiary katolickiej, drugie przedstawia Wiarę: albowiem drugie jest Drzewem Krzyża, którego owocami są wszystkie Boże łaski i błogosławieństwa tu na ziemi i wieczna szczęśliwość Nieba. Jednakże, aby je uzyskać, konieczne jest przejście przez cierpienie i ofiarę, przyjęcie krzyża i niesienie go za Naszym Błogosławionym Panem, któremu niech będzie Cześć i Chwała na wszystkie wieki wieków. Amen.