Czym jest Tradycja?
Tradycja to niespisane słowo Boże, które zostało przekazane żywym słowem przez Jezusa Chrystusa i Jego Apostołów, a do nas dotarło przez stulecia, za pośrednictwem Kościoła, bez żadnej zmiany.
Gdzie jest zawarte nauczanie Tradycji?
Nauczanie Tradycji zawarte jest przede wszystkim w dekretach soborów, w pismach świętych Ojców Kościoła, w dokumentach Stolicy Apostolskiej, a także w słowach i obrzędach świętej liturgii katolickiej.
Jakie znaczenie winniśmy przypisywać Tradycji?
Tradycji winniśmy przypisywać takie samo znaczenie jak objawionemu słowu Bożemu, które jest zawarte w Piśmie Świętym.
(Katechizm katolicki św. Piusa X)
Tradycja (łac. traditio, podanie, przekazanie). Suma objawionej doktryny, która nie została zawarta w Piśmie Świętym (choć mogła pojawić się w nienatchnionym piśmie), ale została przekazana przez szereg prawowitych pasterzy Kościoła z pokolenia na pokolenie. Jako Objawienie musiała dojść do Apostołów bezpośrednio z ust Chrystusa lub została przekazana przez Apostołów pod dyktando Ducha Świętego. W szerszym ujęciu, termin ten jest używany w odniesieniu do sumy doktryny objawionej w Piśmie lub ustnie; jak w 2 Tes 2,14: „stójcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu”.
(Donald Attwater, red., „A Catholic Dictionary”, Macmillan Co., Nowy Jork 1958)
Jezus Chrystus ustanowił w swoim Kościele autentyczny organ Tradycji, którym jest hierarchia apostolska, i obiecał, że będzie z nią aż do końca czasów. Sama zaś Tradycja jest trwającym na przestrzeni kolejnych wieków głoszeniem przez następców apostołów przy asystencji Ducha Świętego tego Objawienia, które pierwotnie przekazane zostało ustnie przez Chrystusa i Jego apostołów.
(Kard. Louis Billot SI, De immutabilitate Traditionis contra modernam haeresim evolutionismi, 1907)
Wraz z biegiem czasu w Tradycji dokonuje się pewien rozwój, pozostaje on jednak nierozerwalnie związany z całkowitą niezmiennością i jednomyślnością w rozumieniu tego samego znaczenia tych samych dogmatów.
(Kard. Louis Billot SI, De immutabilitate Traditionis contra modernam haeresim evolutionismi, 1907)
Nauczanie głoszone przez apostołów mogło zawierać pewne prawdy ogólne, w których z kolei zawierały się implicite inne, bardziej szczegółowe prawdy. Magisterium Kościoła, w miarę jak z czasem pojawiały się rozmaite wątpliwości, musiało te ostatnie wydobywać i rozwijać. Na przykład doktryna o konieczności łaski do wszelkiego dobrego uczynku pomagającego do zbawienia pozwoliła następnie, w obliczu herezji semipelagiańskiej, sformułować doktrynę o konieczności łaski także dla pierwszego aktu wiary. Podobnie, nauczanie apostołów mogło zawierać prawdy złożone, z których następnie rozwinięto składające się na nie prawdy szczegółowe. Na przykład w oparciu o prawdę mówiącą, że Chrystus jest Bogiem-człowiekiem można było w miarę potrzeby zdefiniować wiele prawd szczegółowych dotyczących boskiej i ludzkiej natury w Chrystusie. Inny przykład: prawda wiary mówiąca o najwyższej władzy Piotra jako widzialnej opoki i centrum Kościoła stanowi wyjaśnienie wielu szczegółowych praw i obowiązków”.
(Johannes Baptist Franzelin, De Traditione, th. XXIII)
Zawsze bowiem, gdy o jakimś dogmacie wiary naucza się inaczej, niż nauczano o nim wcześniej, mamy do czynienia z heterodoksją (w opozycji do ortodoksji), a wszelką heretycką naukę można łatwo i niezawodnie rozpoznać przez samą innowację: herezja bowiem wprowadza znaczenie różne od znaczenia uświęconego przez Tradycję i przez nauczanie tych, którym sam Chrystus powiedział: „Oto ja jestem z wami po wszystkie dni” (Mt 28,20).
(Kard. Louis Billot SI, De immutabilitate Traditionis contra modernam haeresim evolutionismi, 1907)
Kościół powszechny brzydzi się każdą nowością.
(Papież św. Celestyn, Epistula 21 Apostolici verba ad episcopos Galliarum)
Co raz rozstrzygnięto, ani umniejszać, ani zmieniać ani dodawać, ale wszystko w słowach i w interpretacji należy zachować nienaruszone.
(Papież św. Agaton, Epistula ad Imperatores, apud. Labb.)
Nihil novandum, nisi quod traditum est – Nic nowego nie wprowadzać; zachować to, co przekazane!
(Papież św. Stefan, Za: Św. Wincenty z Lerynu, Commonitorium)
Tradycja ujęta w prawdziwym, katolickim znaczeniu tego terminu, stanowi regułę wiary.
(Kard. Louis Billot SI, De immutabilitate Traditionis contra modernam haeresim evolutionismi, 1907)
[Teza potępiona] Objawienie, które stanowi przedmiot wiary katolickiej, nie zakończyło się wraz z Apostołami.
(Papież św. Pius X, Lamentabili sane exitu, 1907)
Wiarą boską i katolicką należy wierzyć w to wszystko, co zawiera się w słowie Bożym spisanym lub przekazanym, i jest do wierzenia przedkładane przez Kościół – albo uroczystym orzeczeniem, albo zwyczajnym i powszechnym nauczaniem – jako objawione przez Boga.
(Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna o wierze katolickiej „Dei Filius”)
Nauka wiary, którą Bóg objawił, nie została bowiem podana jako wytwór filozofii, który dałby się udoskonalać mocą ludzkich umysłów, ale została przekazana Oblubienicy Chrystusa jako Boży depozyt, by go wiernie strzegła i nieomylnie wyjaśniała.
Dlatego należy nieprzerwanie zachowywać takie znaczenie świętych dogmatów, jakie już raz określiła święta Matka Kościół, a od tego znaczenia nigdy nie można odejść pod pozorem lub w imię lepszego zrozumienia.
„Niech więc wzrasta i na różne sposoby mocno się rozwija rozumienie, wiedza oraz mądrość wszystkich razem i każdego z osobna, zarówno poszczególnych ludzi, jak i całego Kościoła, ze wszystkich pokoleń i wieków, ale tylko w swoim rodzaju, to znaczy w tej samej nauce, w tym samym znaczeniu i w tym samym sformułowaniu” (Św. Wincenty z Lerynu, Commonitorium).
(Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna o wierze katolickiej „Dei Filius”)